به طور معمول افزایش مصرف خوراک بواسطه افزایش سزعت عبور و کوتاه تر شدن مدت زمان قرار گرفتن خوراک در معرض آنزیمهای هضمی باعث کاهش قابلیت هضم خواهد شد. شدت این کاهش نیز برای بخشهایی مانند دیواره سلولی که به کندی هضم میشوند بیشتر خواهد بود. در اغلب موارد میزان خوراک مصرفی حیوان برای تامین نیاز نگهداری (maintenance) (میزان خوراکی که فقط تامین کننده نیازهای طبیعی حیوان بوده و باعث افزایش یا کاهش وزن آن نمیشود) به عنوان سطح خوراک دهی پایه در نظر گرفته میشود. وقتی حیوانات به صورت آزاد و در حد اشتها تغذیه شوند سطوح خوراک مصرفی در حیوانات در حال رشد یا پرواری میتواند به ۲ تا ۲.۵ برابر سطح نگهداری و در حیوانات شیرده به ۳ تا ۵ برابر سطح نگهداری برسد. نتایج آزمایشات نشان داده که افزایش سطح خوراکدهی تا دو برابر سطح نگهداری قابلیت هضم مواد خشبی مانند علوفه خشک، سیلو و علوفه مرتعی را تنها به میزان جزئی (۰.۰۱-۰.۰۲) کاهش میدهد. برای جیرههای غذایی حاوی مواد خشبی و کنسانتره کاهش قابلیت هضم به ازای هر واحد افزایش در سطح خوراکدهی بیشتر میباشد (۰.۰۲-۰.۰۳). در مورد طیور افزایش سطح خوراکدهی به ۲ تا ۳ برابر نگهداری اثر کمی بر قابلیت هضم خوراک داشته است