سبد خرید شما خالی است.
در این پژوهش اثرات سطوح متفاوت کلسیم و فسفر قابل استفاده جیره بر عملکرد رشد، درصد خاکستر استخوان درشت نی، ابقاء کلسیم و فسفر، و برخی از فاکتورهای خونی در جوجه های گوشتی نر بررسی شد. ۵۴۰ قطعه جوجه خروس گوشتی یکروزه از سویه آربور ایکرز پلاس در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل ۳ × ۳ با ۹ تیمار و ۴ تکرار و ۱۵ قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی مورد استفاده قرار گرفت. جوجه ها با سه سطح کلسیم جیره (به میزان توصیه شده توسط انجمن ملی تحقیقات در سال ۱۹۹۴، ۸۰ درصد میزان توصیه شده و ۶۰ درصد میزان توصیه شده) و سه سطح فسفر قابل استفاده جیره (به میزان توصیه شده توسط انجمن ملی تحقیقات در سال ۱۹۹۴، ۸۰ درصد میزان توصیه شده و ۶۰ درصد میزان توصیه شده) از ۷ تا ۴۵ روزگی تغذیه شدند. درصد خاکستر استخوان درشت نی و فاکتورهای خونی در سن ۲۸ روزگی، افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی در سن ۴۲ روزگی و قابلیت هضم مواد مغذی در سن ۴۵ روزگی مورد اندازه گیری قرار گرفت. جیره های مورد آزمایش از نظر مقدار انرژی، پروتئین خام و سایر مواد مغذی به جز کلسیم و فسفر قابل دسترس، یکسان بودند. نتایج نشان داد که کاهش سطح کلسیم جیره سبب بهبود افزایش وزن، افزایش مصرف خوراک، کاهش سطح کلسیم سرم، افزایش سطح فسفر سرم، افزایش فعالیت آلکالین فسفاتاز و افزایش قابلیت هضم ظاهری کلسیم گردید (۰۵/۰>P). کاهش سطح فسفر قابل دسترس جیره نیز سبب کاهش وزن، کاهش مصرف خوراک، کاهش سطح فسفر سرم، کاهش فعالیت آلکالین فسفاتاز، افزایش قابلیت هضم ظاهری فسفر و کاهش خاکستر استخوان گردید (۰۵/۰>P). در کل دوره آزمایشی، ضریب تبدیل غذایی توسط سطوح مختلف کلسیم و جیره غذایی تحت تأثیر قرار نگرفت. اثرات متقابل سطوح مختلف کلسیم و فسفر قابل دسترس روی وزن زنده، مصرف خوراک، قابلیت هضم ظاهری کلسیم و فسفر، کلسیم و فسفر سرم، فعالیت آلکالین فسفاتاز و خاکستر درشت نی معنی دار بود (۰۵/۰>P). بر اساس نتایج این آزمایش می توان نتیجه گیری نمود که سطوح کلسیم پیشنهاد شده توسط انجمن ملی تحقیقات در سال ۱۹۹۴ برای جوجه های گوشتی امروزی اضافی است، اما سطوح فسفر قابل دسترسی توصیه شده در دوره های مختلف، کافی به نظر می رسد.
بررسی اثرات سطوح پائین کلسیم و فسفر قابل دسترس بر عملکرد جوجه های گوشتی
کود حاصل از مزارع پرورش جوجه های گوشتی حاوی مقادیر زیادی فسفر هستند که این مسئله به دلیل توانایی کم این پرندگان برای استفاده از فسفر فیتاته می باشد. عوارض جانبی دفع فسفر در صنعت پرورش طیور و اثرات زیان بار آن بر محیط زیست از یک سو و تلاش در جهت افزایش بازده اقتصادی این عنصر سبب شده تا تلاش های گسترده ای برای کاهش دفع فسفر به محیط زیست صورت گیرد. تغذیه جمعیت رو به رشد جهان، کاهش ذخایر فسفات در طبیعت را تسریع می نماید. از سوی دیگر به دلیل افزایش قیمت جهانی غلات و گیاهان پروتئینی، کاشت این گیاهان رو به افزایش است که این مسئله نیز تقاضای فسفر را افزایش می دهد (درایور و همکاران ۲۰۰۵a).
طی سالیان اخیر متخصصین تغذیه تلاش فراوانی را در جهت افزایش بازده استفاده از فسفر انجام داده اند. این متخصصین چندین راهکار برای کاهش فسفر در فضولات طیور پیشنهاد نموده اند. از جمله این پیشنهادات تهیه جیره‌هایی است که مقدار فسفر در آن ها نزدیک به نیاز نگهداری حیوان باشد. همچنین مکمل نمودن جیره با فیتاز میکروبی و متابولیت های ویتامین D3 و یا توسعه کشت گیاهان اصلاح شده با مقادیر کم فسفر فیتات از جمله این راهکارها بوده اند (یان و همکاران ۲۰۰۵). اکثر این راهکارها اگرچه مؤثرند اما هزینه تولید را افزایش می‌دهند.
عادت کردن جوجه های گوشتی به جیره‌های با کمبود برخی از مواد مغذی از دیرباز شناخته شده است. مطالعات نشان می‌دهند که حیواناتی که در معرض کمبود این مواد مغذی قرار می گیرند سعی می کنند تا این مواد را با راندمان بالاتری جذب نمایند که این مسئله باعث کاهش دفع از دستگاه گوارش می شود. توانایی انسان نیز به عادت نمودن به رژیم های غذایی کم کلسیم در دهه ۱۹۵۰ میلادی مشخص شد (انجمن غذا و تغذیه ۱۹۴۸ و هگستد و همکاران ۱۹۵۲). این تئوری روی سگها طی آزمایش های گسترده و طولانی مورد آزمایش قرار گرفت. به طوری که معلوم شد سگ های تغذیه شده با جیره های کم کلسیم قادر به حفظ تعادل کلسیم شدند بدون آن که علائم کمبود کلسیم و اختلالات استخوانی در آن ها مشاهده شود (گرشاف و همکاران ۱۹۵۸). نتایج تحقیقات بعدی توسط موریسی و واسر من (۱۹۷۱) روی جوجه های گوشتی نیز این مسئله را در مورد آن ها تائید نمود. این محققین مشاهده نمودند که جوجه های تغذیه شده با کلسیم و فسفر محدود در جیره غذایی، کلسیم رادیو ایزوتوپ (۴۷Ca) بیشتری را در مقایسه با جوجه های تغذیه شده با جیره های بدون کمبود جذب نمودند و در سنین بالاتر نیز کلسیم رادیو ایزوتوپ کمتری را از استخوان ها آزاد نمودند. بلاهاوس و همکاران (۱۹۸۷) افزایش جذب دوازدهه ای و ایلئومی فسفر را در جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره کم کلسیم و افزایش جذب دوازدهه ای فسفر را با تغذیه جیره های کم فسفر گزارش نمودند. به نظر می رسد عادت پذیری به محدودیت تغذیه کلسیم و فسفر در نتیجه افزایش غلظت ۱ و ۲۵ دی هیدروکسی کوله کلسیفرول و میزان کالبیندین در دئودنوم باشد (بار و همکاران ۱۹۸۲). یان و همکاران (a۲۰۰۵) پیشنهاد نمودند که جیره های غذایی کم کلسیم باعث ذخیره شکل پایدارتر کلسیم در بدن و تمایل به کاهش دفع آن در پرندگان مسن می شود. این محققین با مقایسه میزان کالبیندین و نوع تغییرات آن طی سال های اخیر نتیجه گرفتند که جوجه های گوشتی امروزی توانایی بیشتری برای عادت پذیری به جیره های کم کلسیم و کم فسفر دارند و این توانایی در تمام طول دوره پرورش ادامه می یابد.
بر اساس بررسی های انجام شده در ایالات متحده آمریکا مشخص شده که مقدار حقیقی مصرف کلسیم احتمالاً حداقل ۲۰ درصد از مقادیر پیشنهاد شده توسط نشریات انجمن ملی تحقیقات در سال های ۱۹۸۴ و ۱۹۹۴ کمتر باشد (درایور و همکاران a۲۰۰۵). مواد معدنی مورد نیاز جوجه های گوشتی در این نشریات به طور تقریبی بر اساس مقادیر مورد نیاز پرنده ای به وزن ۲ کیلوگرم و ۲ واحد خوراک به ازاء هر واحد افزایش وزن محاسبه شده که در سن ۹ هفتگی وزنی در حدود ۹۲۵/۲ کیلوگرم و مصرف خوراک تجمعی ۶۵۰/۶ کیلوگرم (۲۷/۲=FCR) داشته است. اما حال آن که یک جوجه گوشتی در سال ۲۰۰۴ در همان وزن سنی نزدیک به ۶ هفته داشته و مصرف تجمعی خوراک آن ۸۹۹/۵ کیلوگرم (۰۲/۲FCR=) بوده است. این جوجه دست کم ۵۱ گرم کلسیم یعنی دست کم ۱۱ درصد کمتر از جوجه گوشتی سال ۱۹۸۴ مصرف کرده است که دلیل آن تغییرات در بازده خوراک و سرعت رشد بالاتر می باشد (درایور و همکاران ۲۰۰۵a). هدف از انجام آزمایش حاضر نیز بررسی اثرات سطوح پائین کلسیم و فسفر قابل دسترس بر عملکرد جوجه های گوشتی و یافتن حداقل مقادیر مورد نیاز این عناصر می باشد.
مشاهده متن کامل مقاله: اثرات استفاده از جیره های غذایی حاوی سطوح پائین کلسیم و فسفر قابل دسترس بر عملکرد جوجه های گوشتی نر
